Na het blijde nieuws dat er een vierde kindje op komst was, sloegen Janine (33) en Marc (41) van Vossen meteen aan het puzzelen. „We hadden geen plaats meer in ons huis met drie kleine slaapkamers. Verhuizen was geen optie. Wat nu?” vertelt Janine.
Tekst: C.A. Schipaanboord-de Vos Beeld: Anneke Vat-Pul
Met dochter Marlize (8), dochter Roos (6) en zoon Jonah (4) waren de drie kleine slaapkamers van de hoekwoning van gezin Van Vossen al goed gevuld. „De kamertjes zijn maar klein. Onze meiden sliepen in een peuterstapelbed en Jonah lag in het andere kamertje, nog steeds in een ledikant. Want dat nam weinig ruimte in,” legt Janine uit.
„Direct na de geboorte van Jonah werd ons verteld dat ik medisch gezien niet meer zwanger kon raken. Dat kostte ons veel tranen, want in ons hart was plaats voor nog een kindje. Het was voor mij eerst moeilijk te accepteren.
Op een gegeven moment besloten we alle babyspullen op te ruimen, zodat anderen er nog iets aan zouden hebben. Net toen ik het begon te accepteren, ontdekten we dat ik tóch zwanger was!”
Boven de portemonnee
Dat bracht allerlei verschillende emoties met zich mee. „Het kindje was heel welkom. Maar het gaf ook spanning. Welke gevolgen zou het hebben voor de baby en voor mij?
En praktisch gezien kon het eigenlijk niet. In ons huis was geen ruimte meer, de auto was te klein en we hadden alle babyspullen opgeruimd. Hoe moesten we dat allemaal oplossen?” zegt Janine.
„In het dorp waar we wonen, is het heel lastig om een huis te vinden dat groter is dan ons huidige huis. Je vindt er óf starterswoningen óf grote villa’s die ver boven onze portemonnee zijn.
M’n man opperde een keer voorzichtig of we niet in andere woonplaatsen moesten zoeken. Maar dat wilde ik echt niet. We willen eigenlijk niet weg uit ons buurtje, waar we al sinds ons trouwen wonen.
We kunnen ’s zondags lopend naar de kerk en onze kinderen gaan ’s ochtends met de buurkinderen naar de school die hoort bij onze kerkelijke gemeente. Het is hier een heerlijke plek om de kinderen op te laten groeien.”
Hoogte
Janine en Marc gingen erover in gesprek met Janines ouders. „Mijn vader is heel handig. Wat zijn ogen zien, maken zijn handen.
De twee jongsten bij elkaar leggen leek ons niet handig. Want als de baby er zou zijn, zou Jonah naar school gaan. Hij zou z’n slaap dan hard nodig hebben en een baby met onregelmatige slaaptijden erbij op de kamer is dan niet handig,” legt Janine uit.
„Boven is onze vloerruimte beperkt, dus we besloten het in de hoogte te zoeken. We kwamen op het idee van een driehoog stapelbed. Een eenpersoonsmatras zou niet passen, dus zochten we eerst op internet of je matrassen op maat kunt laten maken. Dat kon.
We bestelden drie matrassen die korter en smaller zijn dan een standaard eenpersoonsmatras en m’n vader maakte op maat een houten ombouw met twee trapjes voor de meiden. Van smeedijzer maakt hij een soort uitvalhekje met mooie krullen.”
Feest
Toen Marc en Janine wisten dat er een kindje op komst was, peilden ze bij de kinderen wat die ervan zouden vinden als er nog een broertje of zusje zou komen. „Dat leek hen geen goed idee.
Later kwam de aap uit de mouw, want ze waren bang dat we dan moesten verhuizen. Ze hadden zelf al in de gaten dat het niet zou passen,” glimlacht Janine.
„Toen we later vertelden dat ik zwanger was, vertelden we meteen dat ze dan met z’n drieën bij elkaar mochten slapen. Toen was het feest. Ze waren helemaal in de gloria, want ze mochten bij elkaar gaan slapen én er kwam een kindje bij! Ruim voor mijn uitgerekende datum legden we de kinderen al bij elkaar, want ik rekende erop dat het eerst een paar nachten flink feest zou zijn.”
Stilte
Vooral voor Jonah was het erg wennen om met zijn zussen te slapen. „De meiden sliepen al samen, dus die waren het gewend. Zij luisteren in bed altijd graag nog een luisterverhaal via Familystream. Dat slaat dan af met een timer, waarna ze gaan slapen.
Maar zoonlief wil stilte als hij gaat slapen. Dan pakt hij z’n kroel en duim en valt in slaap.
De eerste weken kon hij niet slapen als het niet helemaal donker en stil was. Soms dacht ik: waar zijn we aan begonnen?
Maar op den duur vonden we een ritme. We lezen eerst beneden gezamenlijk uit een dagboekje en bidden met elkaar. Dan gaat Jonah als eerste naar bed.
Als hij slaapt, volgen zijn zussen. Zij hebben een klein leeslampje, waarbij ze dan nog mogen lezen. Als Jonah eenmaal slaapt, wordt hij niet zomaar meer wakker.”
Iedereen wakker
Soms zijn er momenten waarop de oudste drie kinderen toch tegelijk naar bed gaan. „Bijvoorbeeld als ze op vrijdagavond wat langer op mogen blijven. Dan is het vaak dikke pret.
Ze vertellen elkaar hele verhalen, spelen samen of kruipen bij elkaar in bed. Dan moeten we er weleens heen om te zeggen dat ze echt moeten gaan slapen,” zegt Janine.
„Pas kwam ik ’s ochtends en zag ik Roos nergens. Toen bleek ze bij Marlize in bed gekropen te zijn.
Verder hoor ik Jonah vaak roepen als hij wakker is: ‘Zussen, zijn jullie wakker?’ Hij wil dan even checken of ze er nog zijn.”
Het bij elkaar slapen heeft ook mindere handige kanten. „Pas moest er één om drie uur ’s nachts overgeven. Alles zat eronder en iedereen was wakker. Dat is inherent aan dat ze met z’n drieën bij elkaar slapen. Dat is echt minder fijn.
Verder sliep Jonah weleens uit op z’n vrije dag. Maar nu wordt hij vrijwel altijd vroeg wakker als de meiden eruit gaan, het licht aandoen en langs z’n bed lopen.”
Bureautje
Janine loopt de trap op met hun jongste zoon Nathan-Nils (vier maanden). Via de smalle overloop gaat ze naar de kinderkamer.
Het bed ziet er erg knus uit. In het onderste bed liggen twee konijnen geduldig te wachten.
„Het is echt klein hier. Je hebt de draaicirkel van de deur en er past nog een kledingkast bij. Meer kan er niet in. Spelen op de slaapkamer gaat dus ook niet.
Een poos terug speelde mijn dochter bij een vriendinnetje. Ze vertelde achteraf enthousiast dat het meisje een bureautje op haar kamer had en dat ze daar heerlijk aan geknutseld hadden. Ze wilde ook graag zo’n bureautje.
Ik vertelde dat ik haar snapte en vroeg waar ze dat neer wilde zetten. Ze begreep dat er geen plek was, haalde haar schouders op en het was verder prima.
Voor nu gaat het ook goed. Ze kunnen beneden aan de tafel knutselen. Maar als de oudste naar de middelbare school gaat, zal ze geen plek hebben om zich even terug te trekken als ze behoefte heeft aan een momentje voor zichzelf of om rustig huiswerk te maken. Ook op onze slaapkamer is geen ruimte voor een bureautje of een stoel,” legt ze uit.
„Als Nathan-Nils op een gegeven moment ’s nachts goed slaapt, kan Jonah bij hem op de kamer. Maar dan nog is er geen ruimte voor extra meubelstukken. Over een aantal jaar moeten we gaan zoeken naar nieuwe oplossingen.”
Inbouwkasten
Elk hoekje en gaatje in huize Van Vossen is goed benut. Op de smalle overloop staat een ondiepe kast met boeken en andere spulletjes. De deur is geschilderd met magneetverf, zodat de kinderen hun knutselwerkjes er kunnen ophangen.
Op de ouderslaapkamer maakte Marc met zijn broer twee inbouwkasten. „In onze slaapkamer is een schuine hoek. Dat was eerst loze ruimte, maar nu is het een kast. M’n man heeft een haak in het plafond gedraaid en nu hangen mijn zondagse kleren daar.”
Ze zwaait de kast open. „Hieronder hangt een kleine roe met de overhemden en het ’s zondagse colbertje van Jonah. Dat past precies.”
Secretaire
Slaapkamer nummer drie is van Nathan-Nils. De kleine man heeft het rijk alleen op z’n slaapkamer.
Janine wijst naar de witte ‘commode’. „Die stond eerst beneden in de kamer.
Deze schattige secretaire kocht ik van mijn eerste salaris als verpleegkundige. Mijn man mopperde diverse keren dat ik er afstand van moest doen, omdat het toch maar in de weg stond. Maar ik was er te veel aan gehecht.
Toen Nathan-Nils op komst was, bedacht ik dat we het goed als commode konden gebruiken. Het verschoonmandje past er precies op,” lacht Janine.
„Dit bureautje is veel minder pompeus dan een commode. Als je weinig ruimte hebt, moet je creatief leren denken.
Zo hadden we beneden in de kamer een wiegje in plaats van een box. Zolang Nathan-Nils niet omdraaide, zou hij daarin kunnen liggen. Maar m’n ouders gingen verhuizen en wilden van onze box af, die we als enige hadden bewaard en die bij hen gestald stond.
Inmiddels hebben we dus toch een box in de kamer. Daarvoor moest overigens wel ons dressoir het veld ruimen.”
Speelgoed
In de woonkamer deden Marc en Janine ook wat aanpassingen, zodat de kinderen meer speelruimte hebben. „Als je kinderen mag krijgen, groeit vanzelf ook de hoeveelheid speelgoed en spullen. Eerst gebruiken ze bijvoorbeeld alleen een schooltas, dan volgt een gymtas en later ook nog een zwemtas.
Al die spullen moeten een plekje krijgen. Daarom hebben we een kast voor in de bijkeuken gekocht, die Marc op maat heeft gemaakt,” legt ze uit.
„Verder hadden we in de keuken een barretje waar we altijd aan ontbeten. De barstoelen ruimden we op en nu is daar een speelhoekje voor de kinderen. Onder het barretje staan manden met speelgoed.
Ook hebben we een klaptafeltje aangeschaft. Daarop staat nu bijvoorbeeld de LEGO van onze dochters uitgestald.
Voorlopig kunnen we met elkaar vooruit in ons fijne huisje. En hoe het over een paar jaar zal gaan, zien we dan wel weer.”