Ze werd verkracht en haar ouders dwongen haar min of meer tot een abortus, want ‘wat zal de buitenwacht wel niet denken?’ Het is dertig jaar geleden, maar het speelt nog dagelijks door het hoofd van Erica (45)*. „Zeker als we met ons gezin aan tafel zitten, kan het me aanvliegen. Ik houd van alle kinderen evenveel, maar dat ene kind vergeet ik zeker nooit meer!”


Erica herinnert zich die afschuwelijke dag nog goed. Ze vindt het lastig om erover te vertellen en het kost haar strijd. Tegelijkertijd wil ze het graag delen. „Het is goed dat mensen weten dat dit niet alleen ver weg, maar ook dichtbij, in de reformatorische gezindte, gebeurt,” vindt ze. Dertig jaar geleden was Erica aan het werk en in haar pauze liep ze een rondje door het winkelcentrum. „Ik keek wat rond in de winkels en stapte een kledingzaakje binnen waar ik wel vaker kwam. Ik kende de eigenaren. Het was deze middag helemaal stil in de winkel. Opeens sleurde de eigenaar mij mee naar een ruimte achter de winkel waar hij mij op een gruwelijke manier verkrachtte.”
Ze is even stil en vervolgt dan: „Ik zal het niet in detail vertellen, maar het was zeer vernederend en benauwend. Ik had geen verweer en hij zorgde ervoor dat ik niet kon schreeuwen. Gelukkig kon ik later wegrennen uit die winkel. Het was op klaarlichte dag en ik herinner me dat ik me machteloos voelde. Ik was duizelig en stond te trillen op mijn benen.”


Vernederend

Thuisgekomen durfde ze eerst niets te vertellen. „Bij ons thuis werd er niet gepraat over seksualiteit, want dat was taboe. Ik voelde me heel vies en verdrietig en was de hele middag en avond van slag. Ik ging in bad en voelde me daarna iets beter,” vertelt ze. „Als ik het wel meteen gezegd had, had het waarschijnlijk gevolgen gehad voor de dader, omdat mijn ouders hem ook kenden. Pas drie maanden later durfde ik het aan mijn moeder te vertellen. Ik vermoedde toen al dat ik zwanger was.
Ze werd kwaad en geloofde niet dat ik verkracht was. Wel vermoedde ze ook dat ik zwanger was. Ik had toen een vriendje en ze dacht dat ik van hem zwanger was geworden. Ik moest een paar keer duidelijk zeggen dat het om een verkrachting ging. Toen mijn vader thuiskwam, was hij al op de hoogte. Ik denk dat mijn moeder hem telefonisch ingelicht had. Hij vroeg me niets, maar oordeelde meteen en zei dat ik loog. Ik vond dat heel vernederend en trok me terug op mijn slaapkamer. Ik huilde, trilde en mijn hart bonkte van de zenuwen. Ik vond het vreselijk dat mijn ouders mij niet begrepen.”
De eerste zwangerschapstest die Erica deed, was negatief. „Ik deed hem midden op de dag, dus misschien was dat de reden. Toch bleef mijn menstruatie uit, dus deed ik nog een zwangerschapstest en nu was hij positief. Ik had een paar slapeloze nachten van de spanning. Wat zou er allemaal met me gaan gebeuren?”
De ouders van Erica reageerden weinig invoelend. „Ze zeiden: ‘Je wilt toch zeker geen kind van een verkrachter?’ Voor mijn gevoel was voor hen ook heel belangrijk wat de buitenwacht ervan zou denken. In mijn ogen dwongen ze mij tot een abortus. Ik was nog heel jong en ze lieten mij geen keus. Dat vond ik heel vernederend. Wij hadden al een groot gezin, daar kon er naar mijn idee nog wel één bij.
Tot op de dag van vandaag kan ik niet begrijpen dat mijn ouders besloten een abortus te laten doen, terwijl ze heel goed wisten dat het om mij en mijn kindje ging en dat abortus moord is.”


Gefeliciteerd

Het tienermeisje was totaal verward en voelde zich erg eenzaam. „Mijn moeder maakte een afspraak bij de abortuskliniek. Pas veel later begreep ik dat er bedenktijd bestond, maar dat is thuis voor mij verzwegen.”
Ze kijkt even voor zich uit en vertelt verder. „Ik weet de dag van de abortus nog goed. We hadden een gesprekje met een man. Hij voelde aan dat we reformatorisch waren en vroeg of het wel mocht van de kerk. Mijn moeder reageerde daar laconiek op.
Een andere man maakte een echo. Hij vloekte en zei dat ik al boven de dertien weken zwanger was. Ik trilde van spanning en ellende en vroeg of die andere man mij verder kon helpen. Hij leek me meer vertrouwd en was rustiger.
Hij was bij de abortus en – eerlijk is eerlijk – hij was lief voor me en daar snakte ik op dat moment naar. Toen het gebeurd was, zei hij: ‘Gefeliciteerd, het is er’. Daarna voelde ik veel pijn en ik voelde me letterlijk leeggezogen. Ik werd naar een andere kamer gebracht om bij te komen. Daar huilde ik en ik schreeuwde van binnen: ‘O God, hoort U mij? Wat nu?'”
In het begin had Erica wraakgevoelens naar de dader toe. „Omdat ik al zover in de zwangerschap was, moest ik van mijn ouders eerst een abortus doen en daarna deed ik met hen aangifte van de verkrachting. Het duurde lang voor het proces klaar was, maar ik had niet genoeg bewijs volgens hen. Mij werd wel verteld dat de verkrachter getrouwd was en vader van twee kinderen. Dat deed me zo veel pijn toen ik dat hoorde. Waarom moest hij zo veel geweld gebruiken, terwijl hij gewoon een vrouw had? Ik snap het niet.”


Buikpijn

De abortus had veel gevolgen voor Erica. „Ik had een enorm groot schuldgevoel, trok me steeds meer terug en had geen levenslust meer. Ik vond het ook verschrikkelijk dat ik altijd moest zwijgen en niemand over de gebeurtenissen mocht vertellen, ook niet de andere gezinsleden. Verder voelde ik me heel schuldig tegenover God. Ik dacht dat er geen vergeving meer was voor de grote zonden die ik gedaan had,” vertelt ze.
„Mijn man en ik waren in ons huwelijk een aantal jaren ongewild kinderloos. We maakten verschillende vroeggeboortes mee en ik had en heb nog steeds veel buik- en hoofdpijn. Ook heb ik last van stemmingswisselingen en moet ik moeite doen om me te concentreren op de dingen die ik doe in ons gezin. Ik voel me soms eenzaam in ons eigen gezin met onze kinderen. Elke dag denk ik wel even aan de gebeurtenissen. De verkrachting heb ik inmiddels wel een plekje kunnen geven, maar de abortus speelt nog vaak door mijn hoofd. Zeker als we met ons gezin aan tafel zitten, kan het me aanvliegen. Ik houd van alle kinderen evenveel, maar dat ene kind vergeet ik zeker nooit meer! Als ik verhalen lees op de facebookpagina van ‘de Mars voor het leven’ voel ik met alle meisjes en vrouwen mee.”


Hulp

Dit jaar zette Erica de stap naar Er is Hulp! Dat is de hulpverleningsafdeling van de Stichting Schreeuw om Leven. „Samen met een counselor doe ik de verwerkingscursus. Ik hoop dat het contact met mijn ouders mede hierdoor hersteld kan worden. Daar verlang ik best naar. Ik voel me niet altijd op m’n gemak bij m’n ouders, broers en zussen. Het staat nu nog altijd erg tussen ons in en we kunnen niet goed praten met elkaar.
Er is Hulp! biedt ook een Bijbelstudie aan, speciaal voor mensen die een abortus hebben gehad. Het is goed om over mijn abortus te kunnen praten en tegelijkertijd te lezen in Gods Woord wie de Heere is en wie Hij wil zijn voor mij bij de verwerking van dit verdriet. Op geestelijk gebied heb ik het regelmatig moeilijk. Ik voel me daar soms eenzaam in en hoop dat ik door de Bijbelstudie vergeving en bevrijding mag gaan ervaren.”

*Vanwege privacy is de naam veranderd.

Dit is een selectie van een artikel dat verscheen in de GezinsGids van 18 augustus