Tekst D. de Bruin-Palland Beeld Hanno de Vries
Bij Jonathan (21) en Ricardo (18) Hoogendoorn is ervaring in de zorg als het ware met de paplepel ingegoten. Onlangs zijn ze zelf gestart met zaterdagopvang voor kinderen met een beperking. Ze kunnen gebruikmaken van ruimten op een geitenboerderij in het buitengebied van Overberg. „We zijn bezig voor anderen en toveren een lach op de gezichten van de kinderen en hun ouders.”
Jonathan (21) en Ricardo (18) Hoogendoorn komen uit een gezin van vier kinderen en een pleegzusje. Ze wonen in Woudenberg. Ze hebben beiden de mbo-4-opleiding Persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen gevolgd op het Hoornbeeck College. Hun ouders en zus runnen logeerhuis ‘De Kleine Herberg’ in Woudenberg. De broers zijn onlangs samen gestart met een zaterdagopvang voor kinderen met een beperking: ‘De Kleine Hooiberg’.
Voor de deur van één van de stallen staat een bordje ‘De Kleine Hooiberg’. Maar Jonathan, Ricardo en de kinderen zijn nergens te zien. Na even zoeken zijn ze gevonden: in de stal bij de geiten.
Een aantal kinderen loopt er rond in rode overalletjes. Geen overbodige luxe, want ze maken de schuur een beetje schoon. Stro en wat viezigheid scheppen ze in hun kruiwagentjes en samen brengen ze de inhoud naar de mestvaalt. Ze hebben er zichtbaar plezier in.
Na deze activiteit gaan ze naar boven. Maar eerst wassen de kinderen hun handen. Ze zetten hun laarsjes onderaan de trap en trekken hun overalls uit. Op een bord met pictogrammen kunnen ze precies zien wat het volgende programmapunt is: spelen. De één gaat sjoelen, een ander pakt een boekje, een knuffel of een potlood en twee bouwen samen een toren.
Grote ramen bieden uitzicht op de geitenstal beneden. Een paar vogels fladderen er vrolijk rond. Dit is de plek waar Ricardo en Jonathan Hoogendoorn zaterdagopvang organiseren voor kinderen met een beperking.
Hoe zijn jullie op het idee gekomen om deze zaterdagopvang te starten?
Jonathan: „Onze ouders en oudste zus runnen logeerhuis ‘De Kleine Herberg’ in Woudenberg. Hier kunnen kinderen met het syndroom van Down logeren tijdens weekenden en in vakanties. Ook op woensdagmiddagen staan zij voor hen klaar.
We zijn dus opgegroeid met kinderen met een beperking. Met hen bezig zijn vinden we geweldig, het heeft ons hart. Nu we een paar jaar werkervaring hebben in verschillende zorginstellingen leek het ons leuk om ook iets voor onszelf op te starten.”
Ricardo: „Het is heel dankbaar werk. We zijn bezig voor anderen en toveren een lach op de gezichten van de kinderen en hun ouders. Hier worden we blij van en het geeft ons energie. Vooral door de individuele aanpak. Aan het eind van een dag gaan we steeds met een voldaan gevoel naar huis.”
Voor hoeveel kinderen hebben jullie plek?
Jonathan: „We zitten nu in de startfase en er is nog plek, maar de groepsgrootte ligt ongeveer op acht kinderen. Wellicht kunnen we in de toekomst met meerdere groepen gaan werken. Op dit moment bieden we om de veertien dagen opvang, maar het is de bedoeling dat we binnenkort iedere zaterdag open zijn.
Niet ieder kind komt elke week. Het ene kind komt één keer per maand, het andere kind twee keer en we denken dat er ook kinderen zijn die nog vaker komen als we daar de mogelijkheden voor hebben. We dromen ervan om later de hele week opvang te bieden, ook voor volwassenen.”
Ricardo: „Bewust bieden we opvang van negen uur ’s morgens tot zeven uur ’s avonds. De meeste kinderen komen uit de buurt, maar er zijn ook ouders die drie kwartier moeten rijden om hun kind hier te brengen. Om te voorkomen dat ze voor hun gevoel de hele dag aan het rijden zijn, mogen hun kinderen hier zo lang blijven.”
Jonathan: „En het is toch heel gezellig om de dag hier af te sluiten met het eten van frietjes?”
Is er ook een soort toelatingsbeleid?
Jonathan: „Jongens en meisjes zijn welkom vanaf ongeveer zeven jaar. Ieder kind met een beperking mag hier komen, of het nu gaat om het syndroom van Down, autisme of ADHD. Ouders weten dat we voor en na de maaltijden bidden en danken en uit de kinderbijbel lezen. Daarvoor vragen we respect.”
Ricardo: „Tot nu toe zijn de kinderen heel enthousiast en wij ook. Als er correctie nodig is, geven we dat op een positieve manier. We focussen op iets positiefs en brengen hun aandacht op andere dingen. Dan kiezen we er bijvoorbeeld voor om een spelletje te doen.”
Hoe komen jullie aan deze ruimte?
Jonathan: „De eigenaren van deze boerderij hebben ook een hart voor de zorg en zij vinden het fijn dat zij op deze manier een steentje bij kunnen dragen. Zonder deze ruimte zouden wij dit nooit kunnen doen. We krijgen alle vrijheid om in de stal bezig te zijn. Daarbij gaat het natuurlijk niet om het werk dat de kinderen doen, maar om hun welzijn.”
Ricardo: „We kunnen boven in een grote ruimte terecht voor alle binnenactiviteiten: knutselen, bakken, spelen met auto’s en lekker uitrusten. We hebben een traphekje aangebracht voor de veiligheid. Buiten hebben we een trampoline geplaatst en voetbaldoeltjes. Natuurlijk hebben we de tuin omheind. Zo beschikken we over een veilige en stimulerende omgeving.”
Dit interview verschijnt in de GezinsGids van 11 januari 2024