„Ineens heb je een chronisch ziek kind”

Tekst E. Pongers-Heijboer Beeld Rosalie Kolk-Hattem

‘Het zal wel te maken hebben met wat je eet’. Mensen met diabetes type 1 kunnen rekenen op onbegrip. Maar het heeft niets te maken met levensstijl. Gerdine Arends – moeder van vier kinderen, van wie Leah (10) en Benjamin (8) dit type diabetes hebben – kan erover meepraten. De impact ervan is groot. „Ik moet het nog steeds een plekje leren geven.”

Het was voor Gerdine Arends duidelijk dat er iets niet helemaal in de haak was, nu twee jaar geleden. „Leah was humeurig en zat niet lekker in haar vel. Zo kende ik haar niet. Daarbij had ze veel dorst. Zodanig dat ik ’s avonds het waterflesje bij haar bed opnieuw vulde en dat ze water meenam naar de kerk. Leah was voorheen geen goede drinker, dus dit was opvallend.”

NAAR HET ZIEKENHUIS
Gerdine vond op internet dat dit een symptoom was van diabetes. „Ik dacht: dat heeft ze vast niet. Je kunt dat haast niet geloven. Maar toen ze de volgende ochtend nuchter bloed ging prikken bij de huisarts, ging het balletje rollen. Haar bloedsuikerwaarde was 17. Veel te hoog voor als je nuchter bent.” Ze werden doorgestuurd naar het ziekenhuis om bloed te prikken. „Niet veel later werden we gebeld dat
we met spoed bij de huisarts moesten komen. Die vertelde ons dat haar bloedsuikerwaarde in het ziekenhuis al op 35 zat. We kregen gelijk de diagnose: Leah heeft diabetes type 1. Ze werd direct opgenomen in het ziekenhuis.”

Er volgde een onzekere tijd. Gerdine: „Er kwam heel veel op ons af, een heel nieuwe wereld. Je had een
gezond kind en ineens heb je een chronisch ziek kind. Wat ik het moeilijkste vond, was de angst om je kind te verliezen. Bijvoorbeeld doordat ik een fout zou maken met het berekenen van de koolhydraten, waardoor ze in een diepe hypo zou komen en niet meer wakker zou worden.”
Leah krijgt insuline. Gerdine: „Ik vond het heel moeilijk mijn eigen kind te moeten prikken. Ze krijgt ook
veel vingerprikjes. En Leah moest – met haar acht jaar – leren om zichzelf te prikken. Inmiddels heeft Leah een pomp en een sensor, die werken samen.”

NET ALS EEN EERSTE KIND
De medicatie verlicht zeker. Toch moeten ze voortdurend rekening houden met de diabetes. Zowel overdag als ’s nachts. „Het is misschien een beetje te vergelijken met het krijgen van je eerste kind: die grote onzekerheid, er constant druk mee zijn. Diabetes is iets wat je vierentwintig uur per dag hebt. Het lichaam is geen machine en het reageert regelmatig anders dan je denkt. Waar we echt rekening mee
moeten houden, zijn bijvoorbeeld de vette maaltijden: patat, pizza, pannenkoeken. Deze koolhydraten worden langzaam opgenomen in het bloed. Dat is moeilijk te reguleren. Spontane dingen zijn ook lastig. Stel: ze heeft tussen de middag drie boterhammen gegeten en daarvoor insuline toegediend en ze bedenkt spontaan dat ze op de fiets naar school wil. Eigenlijk kan dit dan niet. Haar bloedsuikerwaarde zal dan te hard gaan dalen van de insuline, omdat die veel harder werkt bij lichamelijke activiteit.
In haar geval zou ze dan nog een keer hetzelfde aantal koolhydraten moeten eten om te kunnen fietsen
zonder een hypo te krijgen. Niet eenvoudig.”

OOK BENJAMIN
Leah is niet de enige meer in het gezin. Ook bij Benjamin werd begin dit jaar diabetes vastgesteld. „Hij
was net als zijn zus wat humeurig en hij had ook wat meer dorst dan gemiddeld. Door Leah ben ik gefocust op het drinkgedrag, daarom viel het me snel op. Ik dacht: ik doe bij hem een vingerprikje, gewoon ter geruststelling van mezelf. Ik was net bevallen en dacht eigenlijk dat het met de komst van zijn zusje te maken had. Maar Benjamins waarde was 31. Veel te hoog. Ik kan nu nog niet goed zeggen wat er toen allemaal door me heen ging. Het was heel heftig. Ik moet dat nog steeds een plekje leren geven.
Ik haalde mijn man erbij en we prikten opnieuw. Nu was zijn waarde niet meer te meten. We moesten gelijk met Benjamin naar het ziekenhuis. Nu moest ik ook hem gaan spuiten en ook voor hem alles gaan berekenen. Benjamin hoefde niet te blijven slapen, omdat we al voldoende ervaring hadden. Daar
was ik erg blij mee.” Inmiddels heeft ook Benjamin een pomp en een sensor. „Dit kon versneld gebeuren. Dat was heel fijn voor hem en voor ons.”

Het complete interview met Gerdine verschijnt in de GezinsGids van 11 augustus 2022 D.V.