Tekst W. de Jongste Beeld Anneke Vat

Eigenlijk had hij genoeg aan zijn eigen taken. Maar een WhatsApp-berichtje van een vluchtende Oekraïense vrouw, die 24 jaar geleden als ‘stralingsslachtoffer’ van de Tsjernobylramp bij hem in huis was om op te knappen, deed ds. A. Simons veranderen van gedachte. „De Heere neigde het hart om iets voor deze mensen te willen betekenen, ondanks dat ik net heel ziek was geweest.”

‘Ik ben op de vlucht. Samen met moeder en twee kinderen’. Zo luidde een Oekraïense vrouw de noodklok bij ds. A. Simons, predikant van de hervormde gemeente van Valburg-Homoet. Ds. Simons: „Ik moet eerlijk bekennen dat ik daarvoor niet zo bezig was met de situatie in Oekraïne. Ik was druk met de taken die de Heere me op de schouders heeft gelegd. Bovendien dacht ik nog niet veel aan te kunnen vanwege
een ziekte waar ik net een beetje bovenop was. Maar deze vrouw had ik voor het eerst ontmoet toen ze een meisje van negen jaar was. Het bericht kwam zó binnen. Ik kreeg te geloven dat ik iets moest doen voor deze mensen. Nog geen uur later belde een ouderling uit mijn gemeente met dezelfde overtuiging. Ik vertelde dat ik er klaar voor was. Van toen af was er de overgave en het verlangen om me in te zetten waar ik kon en heb ik gezegd: ‘Heere, als dit de weg is, zal ik U volgen’.”

Hechtische dagen
Er volgen hectische dagen. „In een paar dagen is er veel werk verzet. We informeerden naar beschikbare
bussen om de mensen op te halen en we deden een oproep voor gastgezinnen bij wie de mensen in huis
zouden mogen komen. Daarnaast stelden we een commissie samen die de plannen verder uitwerkte.
Met iedere bus moest iemand met een EHBO-diploma mee en een vertaler. We stelden een handleiding op met adviezen. Want als je mensen in huis neemt, neem je wel een bijzondere taak op je.” Niet veel later waren er zo’n 175 Oekraïense mensen in de omtrek ondergebracht bij gastgezinnen. „Het gebeurde
op zo’n manier dat we ons afvragen: hoe heeft dit allemaal zo snel kunnen gebeuren?” De commissie heeft inmiddels een naam. Ds. Simons: „Ons stond steeds voor ogen: de mensen die we opnemen
willen we ook iets meegeven van wat een christelijk gezin in onze cultuur inhoudt. Dat we Bijbel lezen,
soms zingen aan tafel en meerdere keren op een dag een gebed doen. Dat doen we niet in eigen kracht, maar in kracht die God verleent. We doen het ook niet zomaar uit sociale bewogenheid, het ligt dieper.
Op een gegeven moment kwam het voorstel ter sprake om de commissie een naam te geven. Eén van
de voorstellen was ‘Boaz’. Een Hebreeuws naam die ‘Bij Hem is kracht’ betekent. We zijn toen in gebed gegaan en de Heere gevraagd of Hij ook ons die kracht wil geven om ten nutte te zijn voor deze mensen. We hebben écht de Heere nodig.”

Inloophuis
Inmiddels wordt er voor de vluchtelingen van alles georganiseerd. De predikant: „De Heere heeft het werk
tot nu toe willen zegenen. We hebben op twee plaatsen ruimte gevonden om meer te kunnen bieden dan opvang alleen. In Zetten hebben we een voormalig filiaal van de Rabobank mogen ombouwen tot een inloophuis, dat we ‘Naomi’ hebben genoemd. En de mensen kunnen twee dagen in de week voor dagactiviteiten naar zorgboerderij Leidsche Hoeven in Tricht. Op de zondagen wordt er een speciale dienst gehouden voor de Oekraïense vluchtelingen. We hebben een liturgie gemaakt, waarbij de mensen zowel Nederlands als Oekraïens kunnen lezen. Maar hoezeer wij ons ook inspannen: de Heere alleen de eer!”

Dit interview is onderdeel van een groter artikel en verschijnt in de GezinsGids van 19 mei 2022 D.V.