Een pastoraal bezoek neemt soms een verrassende wending, beschrijft ds. J.P. Nap in een column in de GezinsGids van 2 februari. ‘Op die morgen werd het gesprek in de diepe zin van het woord ‘gegeven’’.

‘Hoe zal het deze morgen verlopen, zo vroeg ik mij af. Ik was van plan om naar het verpleeghuis te gaan en een dementerend gemeentelid te bezoeken. Dat zijn toch altijd weer bijzondere ontmoetingen. Aangekomen op de afdeling zag ik uit de verte al dat hij niet in de huiskamer zat. Dat is het risico als je niet van tevoren afspreekt.

Het viel mee, want enkele meters verderop zag ik hem aan de hand van de afdelingszuster aan komen lopen. Ik vond hem onrustiger dan anders en hij klampte zich dadelijk aan mij vast. Zo liepen we naar zijn eigen kamer.

Hij begon deze keer al spoedig over zijn ouders. Hij wilde naar hen toe. Waarom? Omdat zij altijd met hem over de Heere Jezus spraken. En over Hem wilde hij het hebben. Op die morgen werd het gesprek in de diepe zin van het woord ‘gegeven’. We konden samen spreken over het grote middelaarswerk van de Heere Jezus.

Ik pakte de map met liederen die op zijn kamer lag. Ik las een lied voor. De onrust die ik aanvankelijk opmerkte, was inmiddels al verdwenen. Naar aanleiding van het lied konden we nog samen doorspreken.

We kwamen ook bij Psalm 130 aan. Om de één of andere reden werden deze woorden door hem bij het opzeggen krachtiger uitgesproken dan de andere liederen en psalmen. Opmerkelijk was ook dat hij me bij het voorlezen gedurig een lettergreep vooruit was:

Ik blijf den HEER’ verwachten,
mijn ziel wacht ongestoord:
ik hoop in al mijn klachten
op Zijn onfeilbaar Woord.

Toen bedacht ik dat we deze psalm ook wel konden zingen. Dat is trouwens een mooi instrument tot contact, zelfs als praten niet lukt. We zongen die psalm. Hij uit volle borst en, voor zover ik het kan beoordelen, uit een vol hart:

Hij maakt op hun gebeden
gans Israël eens vrij
van ongerechtigheden;
zo doe Hij ook aan mij.

De laatste regel was een indrukwekkend gebed uit zijn mond. Ik zal dat bezoek die morgen niet licht vergeten. Hij hopelijk ook niet.’

Lees de complete column in de GezinsGids van 2 februari 2017.