Hilke den Ouden-Vermeer (47) weet bijna niet anders dan dat ze met bevriende gezinnen een keer per jaar op vakantie gaat. Vroeger met vrienden van haar ouders, nu met eigen familie. „Als vrouw van een predikant heb ik wel eens gezegd: ‘Wij moeten regelmatig afscheid nemen, maar je familie blijft.’ Je familie is een kostbaar bezit!”

tekst W. de Jongste

Ze zegt dat ze ‘gouden herinneringen’ bewaart aan de vakanties die ze vroeger als kind meemaakte. „We gingen ’s zomers ook weg, maar de vakanties in Limburg op een ander moment in het jaar vormden echt hoogtepunten, ook al wist je wel zo’n beetje wat je te wachten stond. We vermaakten ons met en in de natuur, liepen vlak langs de koeien in het heuvelachtige Limburg en wandelden elke dag. We vermaakten ons rond het huisje met een draaimolen en schommel, deden aan boompje verwisselen en we merkten dat iedereen het goed naar zijn zin had. Ook toen gingen we één dag iets heel anders doen: ik herinner me een uitje naar Monschau, nét over de grens. Dat was echt een belevenis! ’s Avonds genoten we dan van het bij elkaar zijn. We schreven een vakantiedagboekje, versierden dat met plaatjes, deden een spelletje en lazen boeken,’ vertelt Hilke over die tijd.

Kostbaar

Dat genieten van het bij elkaar zijn is gebleven, ook nu zij met de eigen familie in Limburg is. Hilke: „Wij wonen nu in Katwijk. Dat is een échte familieplaats: de mensen komen over en weer vaak bij elkaar over de vloer, zien elkaar op straat. .Ik ga daar steeds meer de waarde van inzien. Dat kennen wij niet zo: wij komen oorspronkelijk ut Gouda en Lekkerkerk, en hebben als gezin een aantal jaren in Friesland gewoond. We wonen bijna allemaal in een andere plaats. Zeker in deze tijd is je familie een kostbaar bezit, maar je moet die band wel onderhouden.”

Voorrecht

Een van haar dochters geeft mee dat ze moet zeggen dat ze ook bevoorrecht zijn, dát ze een tweede keer op vakantie kunnen, ook financieel gezien. „Dat is niet voor iedereen weggelegd. In die zin is een familievakantie echt geen ‘must’. Maar we zijn wel erg dankbaar dat we dit met elkaar mogen hebben. Het is heerlijk om de tijd te hebben met elkaar te praten. Op een wandeling heb je alle tijd om van alles met elkaar te delen. Over het werk, de tijd waarin we leven, boeken die we aan het lezen zijn, een preek die tot nadenken stemde. ‘Opvoeding’ is bijvoorbeeld ook altijd wel een gespreksonderwerp. Een aantal van ons heeft opgroeiende kinderen. Er zijn natuurlijk best verschillen, maar we stempelen elkaar denk ik ook wel en steunen elkaar daarin zeker. Ook is het mooi om met de verschillende generaties contact te hebben. Ook met de jongere nichtjes en neefjes. En ik vind het fijn als ik zie dat één van mijn kinderen bijvoorbeeld een goed gesprek heeft met een oom of tante. Dat betekent echt heel veel voor ze.

Steun

Haar man Pieter geeft aan dat de rust en de spontaniteit hem er zo goed bevalt. De Katwijkse predikant: „Een goed gesprek met elkaar organiseer je niet. Dat valt of valt niet. In een vakantie zoals wij die met elkaar organiseren, ontstaan dat soort momenten wel meer, bijvoorbeeld spontaan tijdens een wandeling. Soms ontstaat er een gesprek van hart tot hart. Je hebt er ook meer de tijd voor. Ik vind het wel iets hebben, dat je ’s avonds na een wandeling toch nog zo maar even bij elkaar kunt binnenlopen. Ik merk dat ook de kinderen die onderlinge band op prijs stellen en elkaar tot steun zijn af en toe. Het is ook wel goed dat ze zien dat in de gezinnen van de ooms en tantes op dezelfde manier over dingen wordt gedacht of dat ze de zelfde zoektocht proeven.”

Ongedwongen

Het mooie van de onderlinge verhoudingen vindt Hilke ook het feit dat je zó maar, ongedwongen bij elkaar kunt binnenlopen. Hilke: „In de afgelopen herfstvakantie zaten al onze kinderen bij mijn zus en zwager in het huisje en kwamen zij bij ons even koffie drinken. Een gesprek met z’n vieren. Dat gebeurt anders nooit. Je ziet als je met elkaar optrekt de zegeningen, maar je kunt ook elkaars zorgen delen. . ook onze kinderen kijken er naar uit dat ze weer samen met de familie kunnen samenzijn. Onze oudste had afgelopen jaar tentamens in de vakantieweek, maar door corona verliepen die gedeeltelijk met behulp van de laptop thuis. Daardoor was ze in de gelegenheid om toch nog enkele dagen mee te gaan en dat dééd ze ook!”

Dit interview is onderdeel van een groter artikel en verscheen in de GezinsGids van 28 januari 2021.