oek

Oost-Europa. Wie denkt er niet bij het horen van deze klanken aan armoedige, grauwe Oostblok- gebouwen met hun kleine muffe kamers en…

Drieëntwintig jaar na de val van het communisme is de situatie in het oosten van ons werelddeel voor velen nog verre van rooskleurig. Armoede, alcoholisme en corruptie zijn in het leven van veel mensen realiteit. Mensen die vechten voor hun dagelijks bestaan, zonder al te veel hoop op een betere toekomst.„Toch is Oekraïne één van de rijkere landen van de voormalige Sovjet-Unie,” vertelt Gerben Heldoorn, voorzitter van de stichting Kom over en help. „Helaas is er grote politieke verscheidenheid. Er ontbreekt eenheid in het land. De wereldwijde economische recessie heeft hard toegeslagen en de economische groei stagneert omdat bedrijven minder willen investeren. Onder de bevolking zijn grote welvaartstegenstellingen.”


Kiev

De hoofdstad van het land onderscheidt zich duidelijk van de andere dorpen en steden. Heldoorn: „Eigenlijk heb je Kiev en je hebt Oekraïne. In Kiev lijkt alles rijk, groot en flitsend. Daarbuiten is het land arm, klein en grauw.” In Kiev bevindt zich de christelijke basisschool River of life. Bijzonder en uniek. Niet dat het allemaal op rolletjes loopt. „Een aantal jaar geleden gingen we als stichting deze school steunen. Kom over en help zorgt ervoor dat de ouders van de kinderen die veraf wonen financieel gesteund worden in de kosten voor het vervoer van hun kinderen naar en van school. Toch blijft het voor de ouders en de school moeilijk om alles te bekostigen. Alle kosten zijn namelijk voor de ouders zelf, omdat de overheid op geen enkele wijze bijzonder onderwijs steunt. Ook voor de leerkrachten heeft dit grote gevolgen. Op een school een paar straten verder is voor leraren beduidend meer te verdienen. Dit alles zorgt voor een grote terugloop. Scholen hebben is één ding, maar ze behouden vers twee”.


Rivne

In het westen van Oekraïne ligt de stad Rivne. Ongeveer 250.000 inwoners zorgen ervoor dat deze plaats bruist van leven. Wie doordingt tot in de levens van deze mensen komt echter veel ellende tegen. Vandaar ook dat de kerkelijke gemeente van ds. Anatoly Sinkevich zich sterk maakt om in haar omgeving te zorgen voor de naaste. In en om de stad ‘runt’ de gemeente een drietal opvanghuizen voor verslaafden. Het is ingrijpend als je het getuigenis aanhoort van een jonge moeder. „Op mijn zestiende raakte ik verslaafd aan drugs. De relatie met mijn ouders liep hierdoor stuk. Om aan geld te komen, stal ik geld van anderen. Toen ik getrouwd en zwanger was, had ik de hoop er daardoor wel vanaf te komen. Niets was minder waar. Het had mij in zijn greep. Uiteindelijk kwam ik in het ziekenhuis terecht. De doktoren hadden er nog maar weinig verwachting van. Mijn lichaam was zo ziek van de drugs dat het een aflopende zaak leek te worden. Al die tijd dat ik daar lag, bezochten mensen van de gemeente mij. Zelf hoorde ik daar niet bij. Het geloof zei me niets. De inzet van deze mensen raakte mij diep. In hen zag ik de liefde van Christus. Ik ging ook bidden of God mij wilde bevrijden. Toen ik daarmee klaar was, kwam mijn moeder binnen. Ze was ongelovig, maar al huilend kwam ze naar mij toe en samen met mij begon ze een gebed. God had ook haar aangeraakt. Daarna viel ik in slaap. Toen ik wakker werd, stond mijn besluit vast. Ik stop. Mensen van de gemeente kwamen die morgen kijken of ik al was overleden. Ik mocht vertellen welke grote dingen de Heere in mijn leven deed en wist het zeker: voor Hem wil ik leven. Ik ben de kliniek ingegaan en door Zijn kracht mag ik nu waarlijk vrij zijn!”

Meer over dit onderwerp lees je in GezinsGids nummer 23.