Hij is introvert, zij extravert. Dat zien Huib (33) en Marleen (34) Bierings als een mooie aanvulling op elkaar. Ze merken dat tijd voor elkaar en rust belangrijk zijn in hun huwelijk. Anders komen er sneller irritaties. „Dan mopperen we soms flink op elkaar,” zegt Marleen. Huib knikt: „Ja, dan moet het er even uit.”
Tekst C.A. Schipaanboord-de Vos Beeld Hanno de Vries
„Huib zou als vrijgezel echt verschrikkelijk zijn,” schaterlacht Marleen op de vraag waarom zij en Huib met elkaar trouwden. Huib grinnikt. Ze zijn 8,5 jaar getrouwd en de ouders van Hugo (7), Maura (4), Daan (2) en Elin (1).
Dan vervolgt Marleen serieus: „We hadden het verlangen om samen verder te leven en alles te delen. Het klinkt misschien cliché, maar Huib is de leukste en de liefste! Ik vind z’n humor ook zo leuk.”
Huib: „Humor?”
Marleen lacht. „Het is maar goed dat je niet de hele dag thuis bent, anders zou ik steeds op de kast zitten.”
Huib waardeert vooral het zorgzame karakter van zijn vrouw. „Verder kan ze heel druk zijn en veel praten. Ik ben rustiger en dat houdt elkaar in evenwicht. Zij heeft een vlotte babbel. Als we ergens op visite zijn, kan zij het gesprek fijn op gang houden,” zegt hij.
Marleen knikt instemmend. „Huib is behoorlijk introvert en ik juist extravert.”
Spelletje
Om hun huwelijk goed te houden, proberen Huib en Marleen bewust tijd voor elkaar vrij te maken. „Afgelopen jaar gingen we slechts één avond samen iets doen. Dat was veel te weinig en het was goed te merken in hoe we samen functioneerden.
Voor dit jaar planden we elke maand een avond of een dag voor ons samen, waarop we de tijd voor elkaar nemen. Dat kan ook gewoon een avond thuis zijn, waarop we bijvoorbeeld lekker eten halen. We hebben kleine kinderen, dus de avonden zijn in principe voor ons samen. Maar je kunt altijd bezig blijven. Daarom plannen we dit bewust zo in,” legt Marleen uit.
„Daarnaast spelen we overigens bijna elke week ook wel een keer samen een spelletje. Daar zijn we dol op.”
Huwelijksstrubbelingen
Huib merkt dat zulke momenten samenbindend werken. „Anders ben je wel veel samen in huis, maar loop je elkaar bijna voorbij. Als je de tijd voor elkaar neemt, deel je meer met elkaar.”
Marleen knikt. „Anders loop je vast. Ik word dan nogal vervelend. Je stapelt allerlei frustraties op. Allerlei normale huwelijksstrubbelingen, waarover je dan te vaak je frustraties uit. We waren helemaal ondergedompeld in ons gezin. Daar draaide de motor op, maar samen functioneerden we niet meer fatsoenlijk.”
Huib: „De kinderen zijn ons alles. Maar je moet er ook rekening mee houden dat je aan elkaar toe komt.”
Stille hints
Marleen noemt een voorbeeld van wat haar frustreerde. „Ik zei regelmatig dat ik een dagje met Huib weg wilde, maar dat werd voor mijn gevoel niet gehoord. Hij reageerde er niet echt op. Op een gegeven moment hadden we dan toch een dagje gepland waarop we samen weg zouden gaan en toen was de oppas het vergeten. Die poging mislukte dus helaas,” vertelt Marleen.
„Af en toe gaf ik een tip als ik een aankondiging van een muziekavond of een lezing zag. Maar mijn stille hints werden niet opgepikt. Ik vond dat het klaar moest zijn en daarom planden we dit jaar vooraf al momenten samen in. We zijn niet alleen vader en moeder van een gezin, maar ook elkaars maatjes en veel meer dan dat.”
Ontvankelijk
Huib leek vooraf de momenten samen wat minder belangrijk te vinden, maar nu die er meer zijn, merkt hij verschil. „Eerst zaten we meer in de dagelijkse sleur en waren er sneller irritaties. Nu komen er echte gesprekken op gang. Je houdt elkaar nu ook meer in evenwicht en deelt het makkelijker als er bijvoorbeeld zorgen zijn,” zegt hij.
Marleen: „Er is nu meer rust naar elkaar toe, waardoor je veel ontvankelijker bent voor elkaar. Hoe stiller het tussen elkaar wordt, hoe meer je je voor elkaar afsluit. Nu de momenten samen gepland staan, leef ik ernaartoe. Dat alleen vind ik al fijn.
Ook bindt het ons samen als we als gezin op pad gaan. Huib werkt fulltime, dus op zaterdag proberen we zo veel mogelijk tijd als gezin door te brengen. Dat zijn geen grote dingen, maar bijvoorbeeld gewoon een rondje fietsen. We willen de kinderen meegeven dat er geen grote dingen nodig zijn om het goed te hebben met elkaar.”
Stabiele factor
Huib geeft aan dat de Bijbel ook een duidelijke rol speelt in hun huwelijk. „Het werkt samenbindend om met elkaar het Woord te lezen en erover in gesprek te gaan. De Bijbel is iets waar je op terug kunt vallen en het laat zien dat er niets verandert.”
Na een korte aarzeling zegt hij: „Hoe moet ik dat nu eens verwoorden?”
Marleen schiet hem te hulp. „Er gebeurt veel om je heen waarin je een weg probeert te vinden. Ook als het gaat om de opvoeding van de kinderen. De Bijbel is het uitgangspunt van alles en het is de meest stabiele factor.”
Huib: „Ook doen we altijd een vrij gebed voor en na het eten en bij het afsluiten van de dag. Dan kun je alles voor de Heere neerleggen. Ook dat brengt je dicht bij elkaar.”
Marleen: „Ja, want dan laat je je in je eigen hart kijken.”
Alles delen
Marleen en Huib vinden het belangrijk om alles samen te kunnen bespreken. „Het moet overal over kunnen gaan. Je moet niets voor jezelf houden en alles delen. We vragen soms aan elkaar hoe de ander het de laatste tijd vindt gaan bij ons thuis en hoe we functioneren,” zegt Marleen.
„Onlangs zat ik niet zo lekker in mijn vel, maar ik wist niet goed waar het aan lag. Toen vroeg ik aan Huib of hij een idee had. Er komt dan niet altijd iets concreets uit, maar soms lucht het gesprek alleen al op. Huib was het trouwens niet gewend om zo te praten.”
Huib knikt. „Ik kreeg dat van huis uit niet zo mee, dus dat was erg wennen aan het begin. Nog steeds wel trouwens. Als Marleen vraagt hoe mijn dag was, zeg ik het in een paar woorden. Als ik het aan Marleen vraag, krijg ik meteen een verslag van de hele dag. Dat is het verschil.”
Irritant
Marleen en Huib merken dat het beter tussen hen loopt als ze meer tijd samen doorbrengen. Toch blijven er af en toe wat alledaagse strubbelingen. „Soms zit Marleen met iets en dan vertelt ze erover tegen mij. Ik heb er dan niet meteen een reactie op en weeg voor mezelf af of ik antwoord ga geven of niet. Dat vindt ze irritant en dan vraagt ze waarom ik niets terugzeg,” zegt Huib.
Marleen: „Vaak gaat dat over gewone, kleine dingen.”
Huib: „Dan heb ik gewoon nog even geen weerwoord.”
Marleen weet nog een situatie die soms irritatie geeft. „Bijvoorbeeld als we van elkaar denken dat de ander iets doet, zoals de vuilnis buitenzetten of de fietsband oppompen.”
Huib: „Zoiets gebeurt vaak als we snel weg moeten. We zetten dan de kinderen in de auto. Het is bijvoorbeeld niet zulk lekker weer, dus het is praktisch om dan de laarzen van de kinderen ook mee te nemen. Ik ga er dan van uit dat Marleen die wel pakt. Terwijl Marleen denkt dat ik dat zou doen.”
Marleen: „Dan mopperen we even flink op elkaar.”
Huib: „Ja, dan moet het er even uit. Maar eind goed al goed, want het is daarna meteen weer over.”
Daar stemt Marleen mee in. „We kijken even boos naar elkaar en dan is het weer klaar. Dit soort dingen gebeuren vaak als je haast hebt. Als er meer rust is, ben je zelf meer ontspannen en gaat het allemaal makkelijker. Bovendien ben ik altijd thuis met de kinderen, dus dat is een soort geolied systeem. Als Huib er dan bij is, werkt het allemaal net weer even anders. Ik moet soms iets extra duidelijk tegen Huib zeggen.”
Onbenullige dingen
Marleen noemt het woord prullenbak. „Prullenbak?” vraagt Huib.
Marleen: „Ja, de bak met gft-afval in de keuken. Die leeg ik nooit. Dan kom jij thuis en dan vraag je of de bak nog steeds vol zit.”
Huib: „Dan laat ik hem lekker staan.”
Marleen: „Maar soms leeg je hem ook. Om zoiets lachen we samen. Zo kocht ik pas nieuwe shirts voor Huib. Ik vroeg of hij ze wilde passen. Ze lagen vier dagen op een stoel. Op een gegeven moment waste ik ze. Huib zag me ermee lopen en trok z’n trui al uit om ze te passen. Toen zei ik dat het niet meer nodig was, omdat ze de kast al in gingen. Dan kijken we elkaar aan en lachen we. Het zijn maar onbenullige dingen, dus we gaan er luchtig mee om.”
Huib: „Je kunt er zwaar over doen, maar daar schiet je niets mee op. Ik vergeet zulk soort dingen zo snel mogelijk weer.”
Marleen: „Huib is daar heel makkelijk in: we praten er niet over, dus het is er niet.”
Huib: „Je kunt over zulk soort dingen blijven malen, maar als het uitgepraat is, denk ik er niet meer aan.”
Tropenjaren
Het hebben van kinderen heeft ook impact op je huwelijk, merken Marleen en Huib. „De oudste twee schelen bijna vier jaar, dus toen hadden we een vrij makkelijk leventje. Na de geboorte van de tweede verhuisden we en doken we de tropenjaren in. Want toen kregen we drie kinderen in tweeënhalf jaar tijd. Dat is intensief. Je krijgt dan te maken met slaaptekort. Dat heeft ook impact,” zegt ze.
„Maar kinderen binden ons vooral samen. Het is een heel grote taak die je samen hebt. Het is een gezamenlijk doel en dat maakt je in alles milder.”
Trouwtekst
Daarnaast geeft de Bijbel Huib en Marleen houvast. „Onze trouwtekst is heel belangrijk. Hij bevat een les voor elke dag. Het is Psalm 34:11: ‘De jonge leeuwen lijden armoede, en hongeren; maar die den HEERE zoeken, hebben geen gebrek aan enig goed’. Dat herinnert ons er steeds weer aan dat we de Heere moeten zoeken. Want de aardse mens blijft maar hongeren.
Er staat dat je geen gebrek aan enig goed hebt als je de Heere zoekt. Dat staat er niet voor niets,” zegt Marleen.
Huib: „Je mag altijd op de Heere vertrouwen, dan kom je niets tekort. Maar daar wil je jezelf niet aan overgeven. Dat is een strijd.”
Rustpunt
Ten slotte vinden Huib en Marleen het waardevol om elke avond samen af te sluiten. „Met de Bijbel, een dagboek en gebed. Dat is een rustpunt en erg samenbindend,” vindt Marleen.
Huib knikt. „Zeker. De hele dag komt dan nog even voorbij. Wat je gedaan hebt en dat je gespaard bent gebleven.”
Marleen: „Wat er ook gebeurt op een dag, het is altijd Gods Woord dat je bij elkaar houdt en dat laat zien dat je het niet zelf hoeft te doen, maar ook niet zelf kunt doen.”