Menno de Bruyne is voorlichter bij de SGP Tweede Kamerfractie. Op deze plek geeft hij een kijkje achter de schermen van het hof en het Binnenhof
Als alles volgens plan verloopt gaan de kiesgerechtigde Nederlanders op 12 september aanstaande dan ook weer kleur bekennen. Bijna letterlijk, omdat de partijen allemaal een eigen lijfkleurtje hebben.
Het kleurtje dat de SGP-affiches tooit is algemeen bekend. Oranje. Door zich in het oranje te tooien geven de staatkundig-gereformeerden (net als het in de CU opgegane GPV en de door het CDA opgeslokte CHU) te kennen goede vaderlanders te willen zijn die zich verbonden weten met het Oranjehuis. Of de mannenbroeders daarbij óók beseffen dat in de kleurenleer oranje staat voor vurig, stimulerend, vruchtbaarheid en vrouwelijkheid…? En dat het oranje ‘strooigoed’ evenzeer gebruikt wordt door sportverdwaasden bij de Olympische Spelen of het EK-voetbal, daar verkleuren ze bij de SGP niet van…
Een beetje in de buurt van de SGP zitten CDA en CU. Al vanaf de oprichting gaat het CDA de boer op met groen en de CU met een soort blauw. Groen heet kalmerend en verfrissend te zijn. In hoeverre dat anno 2012 nog opgaat voor het CDA, is overigens de vraag. Het CDA heeft na alle perikelen en de tweedracht in eigen gelederen meer de uitwerking van een rode lap op een stier dan van een Valdispert-tabletje op een zenuwpees. Maar misschien is het CDA-groen meer een verwijzing naar het platteland, de plek waar nog altijd relatief veel CDA’ers wonen.
Rood is van oudsher voorbehouden aan links: communisten, socialisten en meer van dat gespuis. Een boek over de vooroorlogse PvdA-aanhang kreeg niet voor niks de titel mee: ‘De taaie rooie rakkers’. Een andere titel spreekt ook boekdelen: ‘Het rode vaandel volgen wij’. Die oude PvdA lokte de kiezers in 1918 zelfs naar de stembus met de leuze: ‘Stemt rood’.
De communisten konden daar met goed fatsoen natuurlijk niet bij achterblijven, dus ook zíj gingen ettelijke keren met een rode vlag de verkiezingsstrijd in. De rode kaart speelden zij het helderst net na de oorlog. Op hun enorme poster riepen de communisten het volk toe: ‘Rood is troef. Kiest communisten.’ Nog lang daarna bleef het rood de affiches van de communisten kleuren. Ook Emile Roemers SP zweert bij het rood van een goed gevulde tomatensoep…
De partij die vanaf haar prilste kiezers trekt met de tinten van de nationale driekleur is de VVD. Of het nu in de variatie oranje, blanje, bleu was, of gewoon traditioneel rood, wit, blauw, de liberalen wapperden op al hun plakkaten wel in één of andere vorm met de vertrouwde vaderlandse verfjes. De PVV, waarvan de voorman een afgescheiden VVD’er is, schermt eveneens met het rood-wit-blauw. Die nationale kleuren zitten althans verwerkt in de meeuw waarmee de man met het witte haar zich graag associeert. Grote Geert heeft nu eenmaal iets met de blanke top der duinen.
Tenslotte GroenLinks, de enige club die ook echt een kleur in de partijnaam heeft verwerkt. Groen geldt als het waarmerk van deze partij, een knipoog naar de vele connecties die deze partij heeft met de milieumannen en -vrouwen. Toch is het opvallende dat GL op haar posters niet echt te koop loopt met haar lijfkleur. Vaak is het een mix van rood (links dus) én groen.
Enfin, Nederland staat er weer gekleurd op.