Tekst T. Westerbeke Beeld Anneke Vat-Pul

Het lijkt voor velen van ons misschien vanzelfsprekend om met het christelijk geloof opgevoed te zijn, maar dat is het niet, weten Kim (32) en Anna (24) uit ervaring. Beide vrouwen zijn door hun man in aanraking gekomen met de kerk. „Het gemeenteleven is iets wat ik erg waardeer,” vertelt Kim. Anna deelt dezelfde ervaring: „Het is net één grote familie.”

De van oorsprong Tsjechische Anna steekt van wal. „Mijn familie heeft een rooms-katholieke achtergrond,” vertelt ze. „In Tsjechië hoorden we wel over een hemel en hel, maar dat was alles. Ik stond er verder nooit bij stil.” Op haar achtste verhuist Anna naar Nederland, waar ze zes jaar later haar gelovige vriend Jelle leert kennen. Anna: „Nadat we verkering kregen, ging ik af en toe een zondag met mijn schoonfamilie mee naar de kerk. Ik snapte er weinig van en voelde me door iedereen bekeken.”
Toch is er iets aan het christelijk geloof wat Anna blijft trekken. „Ik herken dat wel,” merkt Kim op. „Zo’n gevoel dat je niet meer terug kunt en dat je hier op je plek bent.”

Fijn gevoel

Kim, die ook ongelovig is opgevoed, leert eveneens een jongen met een kerkelijke achtergrond kennen. Bij haar leidt dit niet direct tot een omslag in haar leven. „Jan-Pieter en ik trouwden, maar waren verder niet betrokken bij een kerk. Pas bij de zwangerschap van onze eerste ging het geloof bij Jan-Pieter weer leven. Hij ging daarna regelmatig naar de kerk en op den duur ging ik mee uit nieuwsgierigheid.” Ze denkt even na en vervolgt dan: „Het was een zoekproces. Ik begreep er niks van. Maar toch gaf het een fijn gevoel om in de kerk te zijn.”

Oorkleppen

Anna maakt ondertussen samen met haar man een andere zoektocht door. „We wisten nog niet bij welk kerkverband we lid wilden worden. We hebben in die tijd alle kerkgenootschappen wel gezien, denk ik.” Toch keert het stel, na hun kerkelijke zoektocht, terug naar waar ze begonnen waren. Anna: „Wanneer je dan weer onder de waarheid komt, is het alsof je oren en ogen opengaan. Voordien luisterde ik wel, maar met oorkleppen op. Maar na wat we allemaal gehoord hadden in andere kerken, beseften we allebei: dit is de waarheid. Drie jaar geleden heb ik in deze kerk belijdenis gedaan en ben ik ook gedoopt.”

Belijdenis

Kim wacht nog een tijdje met belijdenis doen. „Nadat mijn man belijdenis van het geloof had afgelegd, lieten we bij de geboorte van onze tweede beide kinderen dopen. Zelf begreep ik nog maar weinig van alles.” Ze is even stil en vervolgt dan: „Toen ik twee jaar geleden belijdenis des geloofs af mocht leggen en gedoopt werd, vond ik het nog steeds een moeilijke stap. Een ‘bekering’ van de wereld naar de kerk is al een ding op zich. En om dan alle catechisatiestof te begrijpen, dat is niet niks.”

Nooit opgelegd

Het voorbeeld tekent het proces dat beide vrouwen doormaakten. „Geloven is meer dan een gewoonte overnemen,” merkt Kim op. „Het is echt iets wat je overkomt als je er niet mee bent opgevoed. Tegelijk wil ik eraan toevoegen dat ik nooit gedwongen ben om te gaan geloven. Het is me niet opgelegd door mijn man of schoonfamilie. Integendeel, in alle liefde hebben ze me geholpen als ik vragen had of behoefte had om erover te praten.”

Andere keuzes

Kim merkt wel dat ze onbewust andere keuzes ging maken. „Ik voelde me niet meer prettig in een broek.” Anna herkent het, maar geeft aan dat het strijd kostte. „Later kon ik niet meer aan zulke situaties toegeven, maar toch koos ik in het begin nog voor een broek als ik met mijn moeder ging winkelen. Ik wilde haar niet steeds, bij wijze van spreken, een klap in het gezicht geven. Ze had het er al zo moeilijk mee dat ik christelijk was geworden.”

„Voor de naaste familie is het ook niet makkelijk,” reageert Kim. „Wij als persoon zijn in hun ogen veranderd en dat zal altijd moeilijk blijven voor degenen die ons in liefde hebben opgevoed. Ik merk nu vooral met het groter worden van de kinderen dat ik als ouder tussen mijn ouders, ‘de ongelovige opa en oma’, en mijn eigen kinderen sta. Dat kan soms heel moeilijk zijn, want het blijven wel mijn ouders, van wie ik zielsveel houd.”

Het complete interview verschijnt in de GezinsGids van 22 april 2021 D.V.