Dementie is een proces dat diep ingrijpt. Niet alleen voor de persoon in kwestie, maar ook voor de naaste omgeving. Wat doet het met de kinderen als ze zien dat één van hun ouders achteruitgaat door dementie? Een gesprek met twee dochters.
„Als broers en zussen merkten we dat onze vader vergeetachtig werd. Het was best confronterend om dat te merken,” zegt Annelien Bolstra (41)*. De eerste verschijnselen van dementie openbaarden zich ongeveer drie jaar geleden. Haar vader was toen 84 jaar oud. „Mijn vader kreeg moeite met het onthouden van de dagen. Hij zat bijvoorbeeld op donderdagochtend met zijn zondagse kleren aan, klaar om naar de kerk te gaan. Ook kreeg hij moeite om de kleinkinderen bij de naam te noemen.”
Annelien en haar broers en zussen hadden niet gelijk door dat het dementie was. „Eerst dachten we dat het door de urineweginfectie kwam die vader had of door medicijnen.”
De diagnose deed Annelien meer dan ze had verwacht. „Ik heb ruim twintig jaar ervaring in de ouderenzorg en dacht dat zo’n diagnose me niet zou raken. Maar nu gaat het om je eigen vader. Ik merkte dat er heel wat emoties loskwamen.”
Ook Annette Wilgers (50)* zag hoe de dementie langzaam vat kreeg op haar moeder, hoewel ze niet meteen door had dat het om dementie ging.
Het was pijnlijk om te zien hoe het huishouden van haar nu 80-jarige moeder, die altijd een actieve vrouw was geweest, begon te versloffen. „Ze vertelde dan dat ze de kamer had gezogen, terwijl er van alles op de vloerbedekking lag. De alarmbellen gingen echt rinkelen toen we zagen dat mijn moeder dikker werd. Ze had altijd wel een goede eetlust, maar snoepen deed ze weinig en ze wandelde dagelijks met het hondje.”
Toen Annette op een keer een bakje met nasi in het vriesvak bij haar moeder zette, ontdekte ze dat er vier grote ijsjes in het vriesvak lagen. En de andijvie in de groentelade was niet bepaald vers te noemen. Niets voor haar moeder.
Lees meer over dementerende ouders in de GezinsGids van 14 december 2017.