Pauline ’t Hart (26) werkt als ambulant hulpverlener onder zwerfjongeren in Rotterdam. Ze is altijd alleen op pad en dat voelt soms best kwetsbaar. Pauline vertelt een voorbeeld uit de praktijk.
„De jongen van 25 jaar die ik begeleidde, was nogal dominant. Ik moest wat zaken met hem regelen en ging naar zijn huis. In een bench in de kamer zat een grote hond. Bovendien was het er erg vies. Ik voelde me niet op mijn gemak.
De jongen zat aan de telefoon met iemand van de gemeente en werd steeds gefrustreerder. Ik zat ver bij de voordeur vandaan. Dat voelde ongemakkelijk. Als er iets zou gebeuren, kon ik niet weg.
Ik deelde via WhatsApp m’n locatie met mijn man met het bericht dat hij alarm moest slaan als hij over een uur niets van me had gehoord.
Na een poosje kwam er achter mij opeens een dekenmassa vanaf de bank omhoog. Een oom van de jongen had de hele tijd op de bank liggen slapen. Ik schrok me naar!
Hij was heel boos op mij en de gemeente. Die twee grote mannen stonden samen boos tegenover me. Ik voelde me niet veilig en ben weggegaan.”
Lees meer in de GezinsGids van 15 augustus 2019.