Donkere ogen, donker haar en een brede grijns. „Man Makwan Haidari hastam.” En dan in gebroken Nederlands: „Ik ben Makwan Haidari. Hoe gaat het?” Makwan is één van de vele vluchtelingen die Nederland overspoelden op zoek naar een vredige plek. Maar vanmiddag is hij er even tussenuit voor een boswandeling van GastenContact.

Normaal is het Hoekelumse bos een rustige plek waar je, op het vrolijke gezang van merels na, bijna niets hoort. Maar vanmiddag schallen er vrolijke stemmen door het bos. Het zand wordt opgeworpen door een voetbal en een groep blanke en getinte kinderen rent er achteraan. Makwan houdt een oogje in het zeil. Sinds enkele maanden verblijft hij op het kazerneterrein in Ede met zo’n vierhonderd andere vluchtelingen. Net als de meesten van hen is hij vanuit het Midden-Oosten naar Griekenland gevaren en ondernam hij vandaar een voettocht naar het Westen. In Nederland kreeg hij een vergunning voor tijdelijke noodopvang. Hier wachten vluchtelingen hun aanvraag voor asiel af. Zo kwam hij op het kazerneterrein in Ede terecht.

Nico en Teresia Flier werden begin dit jaar benaderd door hun neef Johan. De noodopvang staat dicht bij zijn huis en hij kwam dan ook regelmatig vluchtelingen tegen. Dan moet je óf wegkijken óf ze aankijken. Daarbij kwam sterk het besef dat dit ook mensen zijn met een ziel voor de eeuwigheid. Wellicht onwetend. Daarom hielpen Nico en Teresia mee om GastenContact op te zetten. „Er ligt zo’n kans om deze mensen te bereiken met een Bijbelse boodschap. Die moeten we niet laten liggen.”
Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) staat echter niet toe om te evangeliseren en daarom organiseerde GastenContact wekelijkse boswandelingen. „Dat bleek zo succesvol dat we ook een mannengroepje organiseerden waarmee we twee middagen per week groenbeheer doen. Voor de moeders worden er activiteitenochtenden georganiseerd en er zijn creatieve avonden met de jonge vrouwen.”
Dat organiseren Nico en Teresia overigens niet alleen. GastenContact groeide in rap tempo naar zo’n vijftig vrijwilligers. Nico en Teresia zijn verantwoordelijk als contactpersonen. Uiteindelijk streeft de organisatie de Bijbelse opdracht na om vreemdelingen te herbergen en het Evangelie te verspreiden. „Tijdens de activiteiten is er altijd ruimte om de vluchtelingen op Gods Woord te wijzen en vaak zingen we na afloop ook een psalm.”


Woordjes leren
Tijdens het zingen doet Makwan Haidari enthousiast mee. Hij begrijpt de woorden niet, maar weet de lettergrepen wel mee te zingen. Hij wil de Nederlandse taal steeds beter beheersen en daarvoor gaat hij naar taalles. Wekelijks zit hij daar om woordjes in zijn schrift te schrijven. Dat is niet alleen leerzaam, maar geeft hem ook iets om handen. Anders gaat hij zitten piekeren over zijn familie in Iran en dat maakt hem onrustig. Gelukkig zorgen Nico en Teresia en andere vrijwilligers van GastenContact dat er regelmatig wat te doen is.
Nico had nooit gedacht dat hij vrijwilligerswerk met vluchtelingen zou gaan doen. „In eerste instantie was ook ik vrij sceptisch. Ik ben van mening dat een Syriër in Syrië hoort en een Iranees in Iran. Dat vind ik nog steeds, maar voor sommigen lukt dat echt niet.”
Nadat Nico en Teresia zich verdiepten in de vluchtelingencrisis werden ze gemotiveerd om iets bij te dragen. Ze werden contactpersoon van de organisatie en plannen nu de activiteiten in. Ook zijn ze aanwezig bij de boswandelingen.
Hoewel dat best veel tijd kost, zouden ze het niet willen missen. Teresia: „Het is ontzettend leuk om iets voor hen te betekenen en je krijgt er een voldaan gevoel van. De vluchtelingen waarderen echt dat je meeleeft en doen ook graag iets voor je terug.” Hoewel ze een hechte band met de ‘gasten’ opbouwen, blijven ze wel realistisch: „We hopen wel dat ze weer snel naar hun eigen land kunnen terugkeren. Maar dan wel met een Bijbel op zak!”
Met sommige vluchtelingen ontstaat er een goede band. „Er zijn zelfs vluchtelingen die wekelijks meegaan naar onze Oud Gereformeerde Gemeente. Je vraagt je tijdens de dienst soms af of ze er iets aan hebben, maar een aantal blijft wel trouw komen naar de diensten, waarna we de preek bespreken.”
Andere kerken zoals de evangelische gemeenten nodigen hen ook uit. Sommigen hebben zich daar al laten dopen, terwijl in de contacten met de vluchtelingen de uiterst geringe kennis van geloofszaken blijkt. „Dat vind ik jammer. Ik geloof dat ze daar geen volledige waarheid horen. Daarom doen we ons best om hen bij onze reformatorische gemeenten te betrekken en Bijbels uit te delen.”
Meer willen en kunnen de contactpersonen ook niet doen. „GastenContact wil de Bijbelse leer uitdragen en meegeven, maar bekeren kunnen we niet.”


Vrijheid van godsdienst
Dat de zaak rond vluchtelingen complex is, erkennen Nico en Teresia. Een aantal vluchtelingen komt uit Iran waar geen oorlog is. Die vluchtelingen worden al gauw als economische vluchtelingen bestempeld. „Men vergeet echter dat Iran een dictatuur kent waar geen godsdienstvrijheid is. Christenen trekken dan mee met de vluchtelingenstroom en hopen hier in vrijheid verder te leven. Vanuit een zekere angst staan ze geregistreerd als moslim en daarom worden ze ook weer teruggestuurd.” Nico kan hier geen oplossing voor bedenken. „Gelukkig hoeven wij dat ook niet. We willen ze vooral een goede tijd in Nederland geven.”