Kinderen zijn afhankelijk van hun ouders. Kinderen hebben hun ouders nodig. Ouders geven hun kind voedsel, kleding, zorg, aandacht, warmte, liefde en nog veel meer. Wereldwijd is het ouderschap verbonden aan de verantwoordelijkheid om voor je kind te zorgen. Dat is de normaalste zaak van de wereld.
Andersom zorgen kinderen ook voor hun ouders. Dat doen volwassen kinderen als hun ouders oud en hulpbehoevend zijn geworden. Maar ook kleine kinderen zorgen voor hun ouders. Denk aan het kleine meisje dat moeder een kus en een zakdoek brengt als ze in tranen is. Denk aan het jongetje dat ijverig zijn vader helpt met het knippen van de heg. Op een kinderlijke manier zorgen ze voor hun ouders. En als vader zijn zoon prijst omdat hij zo goed heeft geholpen, zal het ventje glimmen van trots. Kinderen zorgen voor hun ouders, ook dat is de normaalste zaak van de wereld.
Balans
In een normale situatie bieden ouders hun kind meer zorg dan andersom. Daar zijn ze ouder voor. Jonge kinderen zijn afhankelijk van hun ouders; ze kunnen eenvoudigweg niet zonder de liefde, zorg en aandacht van hun ouders. In sommige situaties is dit patroon echter uit balans geraakt. Soms moeten kinderen meer zorg dragen dan past bij hun positie als kind. Denk aan het meisje van twaalf dat haar broertjes naar school brengt en veel in het huishouden doet omdat haar moeder depressief is. Ze zorgt, en wie zal haar het recht ontnemen om dat te doen? Maar de kans is groot dat haar kleine schouders te zware lasten dragen. Zeker als de situatie niet verandert.
Het is de omgekeerde wereld als kinderen ouderlijke verantwoordelijkheden dragen. Het is niet zoals het normaal gesproken zou moeten gaan. Door de gebrokenheid van het leven gaat het soms echter wel zo. Zo is het ook in de situatie van de vraagsteller. Haar moeder is enkele jaren geleden overleden. In het grote gezin waarin ze opgroeide ontstond een geweldig probleem. Kleine kinderen moesten worden verzorgd, het huishouden moest worden gedaan. De eerste tijd probeerde hun vader misschien om met hulp van vele anderen de zaak draaiende te houden, maar al snel werd duidelijk dat dit onbegonnen werk was. Het is bijzonder moedig dat één van de oudste dochters toen haar voltijdbaan opzegde en zich wijdde aan de zorg voor haar jongere broertjes en zusjes. Zulke mensen zouden een lintje moeten krijgen. Haar keuze getuigt van moed en opofferingsgezindheid! Dankzij haar is er weer stabiliteit in het gezin. Dat is van onschatbare waarde!
Toewijding
De keuze en toewijding van deze jonge vrouw kost echter ook veel. Ze had een leuke baan en fijne contacten met collega’s. Ineens ziet haar leven er heel anders uit dan dat van haar vriendinnen. De kans is heel reëel dat dat op den duur verwijdering geeft. Veel heeft ze op moeten geven. Zeker, ze deed het met liefde. Maar toch…
Er is een aantal zaken waar (volwassen) kinderen in een vergelijkbare situatie goed op moeten letten:
- In de eerste plaats: je baan opgeven om je te wijden aan de zorg voor een gezin, betekent eigenlijk dat je start met een nieuwe baan. De kans is aanwezig dat de zorg voor het gezin een jongvolwassen vrouw totaal opslokt. Een ander trekt ‘s middags de deur van het kantoor achter zich dicht. Het is belangrijk dat de briefschrijver soms ook de deur achter zich dicht kan trekken. Om naar vriendinnen te gaan, om ontspanning te zoeken, of iets dergelijks. Het zou goed zijn als de overige gezinsleden haar daar de ruimte voor geven.
- Het tweede punt van aandacht is dat er erkenning is voor de zorg die wordt geboden. In je werk ontvang je vaak waardering van collega’s, van je werkgever of van klanten. Een huisvrouw ontvangt als het goed is waardering van haar echtgenoot. Maar van wie ontvangt deze vrouw erkenning voor alles wat ze doet? Het is belangrijk dat haar opofferingsgezindheid voor de familieleden geen vanzelfsprekendheid wordt. Ze betekent veel voor haar gezin, dat mag gezien en gezegd worden.
- Daarnaast is het belangrijk dat haar keuze om zich aan het gezin te wijden, een vrije keuze is. Ze heeft enkele jaren geleden haar baan opgezegd. Maar blijft dat altijd zo? Stel dat ze over twee jaar toch liever weer een (deeltijd)baan zou willen zoeken, mag ze zich dan vrij voelen om dat te doen? Het is belangrijk dat die vrijheid haar gegund wordt.
Zorgen voor anderen is van onschatbare waarde. Het is bijzonder als het gedaan kan worden. Als de Heere er de krachten voor geeft. Om te zorgen voor anderen is het echter wel belangrijk om ook goed voor jezelf te zorgen. Alleen zo is het ook vol te houden. En daar zijn alle betrokkenen bij gebaat.