De geur van gezelligheid hangt in het achterhuis van Margriet Roelofsen haar woning. Een dochter staat al op de uitkijk. „Kom verder!” Kaarsjes, appeltaart, vier spinnewielen en overal geverfde wol. Redacteur Beppie van de Beek keek haar ogen uit – en waagde zich overmoedig achter het spinnewiel. Een impressie van een oergezellige les in geduld.

tekst B. van de Beek-Pellegrom | beeld Pim van de Beek

‘In ons atelier bieden we cursussen wol spinnen aan’, zo staat op de website van Margriet Roelofsen te lezen. En niet alleen dat, ook wol verven, (naald)vilten en art yarn wol spinnen. „Dat lijkt me nou net wat voor jou!” zegt een collega. „Ik zie je al he-le-maal achter een spinnewiel zitten.” En dus trek ik de stoute schoenen aan en bel Margriet voor een afspraak. Tenslotte houd ik wel van nostalgie, zelfgemaakte spullen en een beetje freubelen met textiel. Margriet is één en al enthousiasme en nog diezelfde week bezoek ik haar boerderij in het landelijk gelegen Achterberg. Nog voor ik de auto uitstap, snuffelt een hond aan mijn voeten. „Vreemd volk, Loebas,” mompel ik. „Hij doet niets, hoor,” zegt een dochter, die al op de uitkijk staat. Loebas blijkt Lisa te heten en doet inderdaad niets en gezamenlijk lopen we naar het atelier. Het voelt wel veilig, want ik krijg inmiddels toch wel wat kriebels. Stel nu dat spinnen toch niet aan mij besteed is? Maar veel tijd om na te denken heb ik niet, want Margriet blijkt een hartelijke gastvrouw. „Leuk dat je er bent, kom verder!” klinkt al van ver – en eenmaal binnen word ik overrompeld door de geuren, kleuren en een wereld aan wol.

Spinnen en twijnen

Het atelier van Margriet is namelijk vrolijk, fris gekleurd en een prachtige plek voor textielliefhebbers. Zelfgevilte lampenkampen, een ‘genaaldvilte’ beer, een levensecht ingericht poppenhuis, met zelfs miniatuurportretten van Margriets eigen familie aan de muur. Aan een wasrek in de hoek kluwen kleurige, geverfde wol. Op tafel een verse appeltaart, een kop thee en een – neem ik gelijk maar aan – zelfgemaakte theemuts. En terwijl buiten de ene zoon na de andere de hof op raast met een pick-up, vertelt Margriet enthousiast over de cursussen die ze geeft. En de huisjes die ze – samen met haar man – verhuurt. En de theeschenkerij die ze doordeweeks runt, naast de zorg voor haar acht kinderen. Ik kwam voor een cursus wolspinnen, maar besluit er ter plekke een cursusje ‘hoe word ik ook zo’n ijverige-en-gezellige huisvrouw’ van te maken. Maar dat vertel ik niet. En daarom nemen we, na de thee en taart, plaats achter het spinnewiel. Margriet leerde het ambacht van een ervaren oudere dame. „Spinnen is zoiets moois,” vertelt ze met glanzende ogen. „Het is een oeroude techniek die de basis vormt van heel veel andere handwerken. Als je zelf wol kunt spinnen, kun je daarna zelf met de wol wat breien, haken of weven. En als je eenmaal spint, wil je steeds meer met wol doen en is wol vilten een mooie aanvulling erop.” Ze vertelt over spinnen, twijnen, Navajo twijnen en ik moet mijn best doen om het te volgen. Margriet blijkt een goede lerares: „Het duizelt je nu, hè? Maar echt, als je het eenmaal doorhebt, gaat het vanzelf. Het is zo makkelijk.” En zo ziet het er ook uit. „Kijk, je zet je voeten op de pedalen en laat het wiel naar rechts draaien. Dan spin je. Als je ‘m naar links draait, dan twijn je.” Spinnen is van ruwe wol een draad maken. Twijnen is het in elkaar draaien van twee draden, zodat er een dikke of juist heel dunne draad ontstaat, waarmee je bijvoorbeeld kunt handwerken. Terwijl Margriets voeten gelijkmatig op en neer gaan, en ze met twee vingers de wol aanvoert richting het spinnewiel, vertelt ze rustig over haar hobby en cursussen.

Leuke gesprekken

„Eigenlijk iedereen kent wel een oude oma of tante die een spinnewiel in haar kamer had staan. Het is echt iets traditioneels en daarom vinden mensen het ook leuk om te zien. Als ik op markten of fairs sta, heb ik altijd aanspraak en leuke gesprekken.” Terwijl ik toekijk, glijdt de wol door haar vingers. „Het is trouwens heel leuk om te merken dat handwerken weer ‘hip’ wordt. Ik krijg tegenwoordig cursisten uit het hele land. Moeders en dochters die samen een cursus wol spinnen volgen, drie dagdelen, maar ook dames alleen die uit Arnhem of Krimpen komen, omdat ze zelf zo graag willen leren spinnen. En eigenlijk alle cursisten gaan er na afloop mee door en schaffen zelf een spinnewiel aan om thuis verder te experimenteren. En dat begrijp ik goed: het is zo’n ontspannen bezigheid! Ik kan zomaar uren achter het spinnewiel zitten of met wol bezig zijn.” Er komt een dromerige blik in haar ogen. Dan: „Maar genoeg. Wil jij het proberen?”

De rest van deze reportage én de bijbehorende abonnee-actie lees je in de GezinsGids van 10 december 2020.