Kinderen met een beperking hebben het lastig in Oost-Europa

Ook dertig jaar na de val van de muur zijn grote gebieden in Oost-Europa ‘een andere wereld’. Moldavië bijvoorbeeld – ingeklemd tussen Roemenië en Oekraïne – heeft zich ontwikkeld tot het armste land van Europa. De positie van gehandicapten is slecht. Toch is er hoop: A New Hope. „Het krijgen van een kind met een handicap werd als een vloek van God gezien. En die cultuur heerst er helaas nog steeds.”

Het is een eenvoudig vertrek waar de oprichter en leider van Charity Mission kantoor houdt. Terwijl pastor Petru Chirica vertelt over het werk van deze organisatie, kijkt hij door de deuropening naar de spelende kinderen in de centrale ruimte van A New Hope, het dagopvangcentrum in Strășeni dat opgezet is door Charity Mission voor kinderen met een beperking. 

Als één van de kinderen wat komt vragen, vergeet Petru het gesprek en helpt eerst het kind. De liefde voor de kinderen is merkbaar. 

Vloek

Die liefde voor gehandicapte kinderen is niet vanzelfsprekend in het Oost-Europese Moldavië. Het communistische verleden van het land speelt hen parten, legt Petru uit: „In de tijd van de Sovjet-Unie zag je nergens gehandicapte kinderen. Ze werden weggestopt. Het ging zover dat gehandicapten injecties kregen waardoor ze nooit meer konden lopen.” 

Na de val van de muur verbeterde hun situatie niet. Er kwamen wel tehuizen, maar ook daarin werden ze feitelijk weggestopt. Een gevolg van hardnekkig bijgeloof. „Het krijgen van een kind met een handicap werd gezien als een vloek, een straf van God. Die cultuur heerst er helaas nog steeds.” 

Roeping

Petru groeide op in deze heersende cultuur, maar kreeg de nood van de  gehandicapten op het hart gebonden. Hoe dat kwam? „Dat is een lang verhaal,” glimlacht Petru. 

In 2000 sprak hij met bevriende pastors over hoe ze het Evangelie verder konden verspreiden. „De tekst uit Matthéüs 28:19 ‘Gaat dan henen, onderwijst al de volken’ hield me bezig. Alle volken, dus ook gehandicapten. Het was alsof een stem me zei iets voor hen te gaan doen. Zij hebben ook een ziel. maar wat doe ik voor hen, vroeg ik me af. Maar ik stelde het uit om me hard te maken voor hen.” 

Hij vertelt over zijn worsteling aan de andere pastors. „Eén van hen reageerde verwonderd en vertelde dat hij al twee jaar bad of God wilde zorgen dat iemand de zorg voor gehandicapten in de regio op zich kon nemen.” 

Vanaf dat moment begint Petru aan zijn werk. „Om hen het Evangelie te laten horen en het leven van gehandicapten beter te maken.” 

Gehandicapt

Amper anderhalf jaar later, wordt Petru vader van een zoon: Petru-Marius. Met het Down-syndroom. Eigenlijk ‘kon’ hij niet meer geboren worden, want menselijkerwijs gesproken kon het echtpaar Chirica geen kinderen meer krijgen. „Het was daarom een geschenk toen we toch in verwachting raakten. We ervaren zijn komst als een zegen. Hierdoor motiveerde de Heere ons nog meer om de zorg voor gehandicapten verder op te zetten. 

Door onze eigen ervaring, begrijpen we nu des te meer hoe ouders van gehandicapte kinderen zich voelen. Hoe veel zorg en liefde ze nodig hebben. Ja, we mogen wel zeggen dat de Heere juist ook door zijn geboorte een deur opende om tot een zegen te zijn voor gehandicapten in dit land.” 

Tot zegen

Naast de directe zorg voor kinderen met een beperking in dagopvangcentrum A New Hope, organiseert de stichting Charity Mission steeds meer andere activiteiten. „Bijvoorbeeld bijeenkomsten voor moeders van gehandicapte kinderen of conferenties om pastors en social workers te helpen met hun gehandicapte medemens om te gaan. 

Ik stel de Heere Jezus dan maar als het grote Voorbeeld: Hij hielp de behoeftigen ook. En het maakt ons blij en dankbaar dat we zegen mogen zien op ons werk.”

Maar er is nog veel werk te doen, voegt Petru er direct aan toe. Bijvoorbeeld als het gaat om de zorg voor gehandicapte kinderen die ouder dan achttien zijn. „Voor volwassenen is nog niets geregeld en de overheid laat hen aan hun lot over.” 

Charity Mission wil daarom de bestaande opvang in Strășeni uitbreiden en verhuizen naar een nieuw te bouwen ruimte. Grond is al aangekocht, maar de overheid blokkeert de plannen. „De grootste strijd is die tegen de bureaucratie in dit land,” verzucht Petru. „We bidden erom en geloven vast dat het toch lukt.” 

Onze Vader

De lunch staat inmiddels klaar in het lokaal bij de kinderen. Petru staat op, vouwt zijn handen en sluit zijn ogen. De meeste kinderen volgen zijn voorbeeld. Het ‘Onze Vader’ klinkt. Zeven kinderstemmen praten, mompelen of prevelen het na. „Amen.”